பெற்றோர் பராமரிப்புச்சடட்ம் - ஒரு பிள்ளையின் பார்வையிலிருந்து

பொறுப்பின்மையைச் சமன்செய்தலும் கடமைகளை ஒழுங்குபடுத்தலும்

நேற்று இரவு எட்டுமணியளவில் சன்நியூஸ் பார்க்கும்போது அந்த கெட்டசெய்தி வந்துசேர்ந்தது. பெற்றோர்களைப் பராமரிக்காத குழந்தைகளுக்கு சிறைத்தண்டனை அல்லது அபராதம். அபராதம் சில லட்சங்களில் என்று கேட்டதாக நினைவு. ஆனால் காலையில் தினத்தந்தி படிக்கும்போதுதான் தெளிவானது மூன்றுமாதங்கள் சிறைத்தண்டனை அல்லது அய்யாயிரம் அபராதம்.

நினைவுகள் முன்னும் பின்னும் அலைவுறுகின்றன. 12ம் வகுப்புப் படிக்கும்வரை எல்லாம் சரியாகத்தான் இருந்தது. பள்ளியில் முதல் அல்லது இரண்டாம் மாணவன். பேச்சுப்போட்டி, கட்டுரைப்போட்டி என பல போட்டிகளில் பரிசுகள். பெற்றோருக்கு ஆனந்தமாய்த்தானிருந்தது. ஆனால் பள்ளி இறுதியிலேயே கண்ட கண்ட தடிமனான புத்தகங்களைப் படிக்க ஆரம்பித்ததிலிருந்து படிப்பின் மீது மரியாதை போயிற்று.

பின் கல்லூரிக்காலம். காந்திகிராமம் என்னும் சனாதனக்கோட்டையில் முதல்முதலில் மாணவர் உரிமைகளுக்காக போராட்டம். காலையில் பிரேயரோடு ஆரம்பித்துக் கல்லூரி கேண்டீனில் ஆம்லேட் கூடப் போடாத வைதீக நிறுவனம். 16 ஆண்டுகளுக்கு முன்புதான் ஸ்டிரைக்கே நடந்தது. அதுவும் நான்டீச்சிங் ஸ்டாப்பின் போராட்டம். அதற்குபின் முதல் மாணவர் போராட்டம். அதுவும் முதலாமாண்டு படிக்கும்போதே. போராட்டம் என்னவோ வெற்றிபெற்றது. ஆனால் ஒரு செமஸ்டர் தவிர எல்லா செமஸ்டரிலும் அரியர் போட்டார்கள். அதுவும் பிஸிக்ஸ் டிபார்ட்மெண்ட். நான் கேள்விப்பட்ட வரை எல்லாப் பிசிக்ஸ் டிபார்ட்மெண்டும் இப்படித்தான் இருக்கிறது போலும். அங்கே மிருகங்களைப் பழக்குபவர்களே வேலைக்கு அமர்த்தப்பட்டிருக்கிறார்கள்.

நான் லேபிற்குள் நுழையும்போதெல்லாம் 'வாய்யா பகத்சிங்' என்றுதான் அழைப்பார்கள். ஆனால் முட்டையே போடாத கேண்டீனை வெள்ளைச்சட்டை போட்டு தி.க தோழர்கள் தந்திரமாய் எடுத்து பிறகு கருப்புச்சட்டை போட்டு பெரியார் படங்களுடன் படுஜோராய் கேண்டினை நடத்த ஆரம்பித்தபிறகு இயக்கத்தில் சேர்ந்து தி.கவின் மாவட்ட மாணவரணி அமைப்பாளர் ஆனேன். அதற்குப் பிரகு என்ன பொதுக்கூட்டம், பிரச்சாரம், போராட்டம், போலிஸ் மிரட்டல்.. இந்த நிகழ்வுகளால் வீட்டில் பிரச்சினைகள் வரத்தொடங்கின. குடும்பம் என்பது நரகமாகிப் போனது.

ஆனால் பின்னால் கூடப் படித்தவர்கள் எம்.சி.ஏவெல்லாம் படித்து அமெரிக்காவில் செட்டிலானதைப் பார்க்கும்போது நம்மையெறியாமல் வயிற்றெரிச்சல் கிளம்பும். படித்துவிட்டு வேலையில்லாமல் அலைந்த தருணங்களில் இன்னும் திட்டுவிழும். இந்த கொள்கைப் புண்ணாக்கெல்லாம் சேர்ந்து அவர்களைக் கூடுதலாக கோபப்படுத்தும்.

நான் ஒருமுறை கவிதையே எழுதியிருந்தேன், 'சதா முணுமுணுக்கும் தகப்பனின் கழுத்தை நெறிக்க வேண்டும்'. செந்திலுக்கு மிகவும் பிடித்த கவிதை வரி. அவருடன் வாசு என்று ஒரு நண்பர் இருக்கிறார். அவர் தவமாய்த் தவமிருந்து படம் முடிந்து வெளியே வந்தவுடன் காறித்துப்பினாராம். சேரனின் முகத்தில் தெறித்த எச்சில். இந்திய மகன்களுக்கு அப்பன்கள் எப்போதும் எதிரிகள்தான் போலும்.

இப்போது நிலைமை கொஞ்சம் மாறியிருக்கிறது. ஏதோ ஓரளவிற்குச் சம்பாதிப்பதனால் பழைய பிரச்சினைகள் இல்லை. தகப்பனின் முணுமுணுப்பைக் கேட்கமுடியாவிட்டாலும் நிராகரிக்காமல் இருக்க முடிகிறது. என்னதானிருந்தாலும் அவரும் சக உயிரிதானே. ஊருக்கெல்லாம் மனிதநேயத்தையும் அன்பையும் உபதேசித்துவிட்டு நம்முடன் வாழும் சக உயிரை வெறுப்பது எவ்வளவு சரி?

என்ன, அவ்வப்போது 'நம் சாதிக்குள்தான் திருமணம் செய்யவேண்டும்' என்கிற அரிப்புகள் மற்றும் இன்னபிற நுட்பமாய்த் தொழிற்படும் சாதிய மனநிலை, முஸ்லீம் விரோதப் போக்கு ஆகியவைக்ளில் எல்லாம் முட்டிக்கொள்ளும்

ஆனால் 'கடைசிக்காலத்தில் காப்பாற்ற வேண்டும்' என்பதைக் கேட்கும்போது எரிச்சல்தான் வருகிறது. நீங்கள் பிராய்லருக்குக் கறிக்கோழியா வளர்த்தீர்கள் என்றுதான் கேட்கத் தோன்றுகிறது. ஆனால் மேலைச்சமூகங்களைப் போல சிறுவயதிலேயே சம்பாதித்துப் பழகியசமூகமில்லை நம் சமூகம். இருபத்தைந்து வயது வரை அப்பன்காசில்தான் சோறு சாப்பிட்டு வளரும் பிள்ளைகள் தன் பெற்றோருக்கு சோறுபோட மறுப்பது அறவியல் அநீதிதான்.

ஆனால் இந்தச் சட்டத்தின் மூலம் குடிமகன்களுக்கான கடமைகளை ஒழுங்குபடுத்தியிருக்கிறது, உறுதி செய்திருக்கிறது அரசு. அதன் வேலையே அதுதான். பொது இடத்தில் புகை பிடிக்காதே, ஹெல்மெட் மாட்டிக்கொள் என்பதுபோலத்தான் இது. ஆனால் அரசு மட்டும் தன் கடமைகளை நிறைவேற்றுகிறதா என்ன?

மக்கள்நல அரசு (welfare state) என்பது முதலளித்துவக் கருத்தாக்கம்தான் என்பார் பேராசான் காரல்மார்க்ஸ். இருந்தபோதும் மக்கள் நல அரசு சில கடமைகளையாவது செய்தது. மக்களின் சில அடிப்படை உரிமைகளையாவது நிறைவேற்றியது. ஆனால் உலகமயமாக்கலுக்குப் பிறகு அரசு தன் கடமைகளைத் தட்டிக்கழிப்பதிலேயே கருத்தாயிருக்கிறது. மானியங்கள் குறைக்கப்பட்டிருக்கின்றன அல்லது நீக்கப்பட்டிருக்கின்றன.

பன்னாட்டு நிறுவனங்களின் வருகையால் உள்நாட்டுத் தொழில்கள் நசிகின்றன. இனி 'கைத்தொழில் ஒன்றைக் கற்றுக்கொள்' என்றெல்லாம் கதை சொல்ல முடியாது. பன்னாட்டு நிறுவனங்களின் அடிமைகள் மட்டுமே தன் உடல்நலத்தையும் மனநலத்தையும் இழந்து கைநிறையச் சம்பாதிக்கமுடியும் என்னும் நிலை உருவாகியிருக்கிறது. 'கால் காசு உத்தியோகமானாலும் கவர்மெண்ட் உத்தியோகம்' என்னும் பழம்பெருமையும் புண்ணியவதி ஜெயலலிதாவின் தயவால் தகர்ந்துவிட்டது. முதல்வன் படத்தில் போகிற இடமெல்லாம் டைப்ரைட்டர் மிஷினோடு சென்று எல்லோருக்கும் டிஸ்மிஸ் ஆர்டர் வழங்கிய அர்ஜூனை ரசித்து நூறுநாட்கள் ஓடவைத்த தமிழக மக்கள்தான் அதேவேலையை ஜெயலலிதா செய்தபோது விக்கித்துநின்றார்கள்.

தனிநபர் வருமானமே இல்லாத அல்லது நுகர்வுக் கலாச்சாரத்தில் தனது வருமானத்தையும் இழந்து மேலும் கடன்வாங்கிக் குவிக்கும் பரிதாப மகன்கள் என்ன செய்ய ஏலும் என்று தெரியவில்லை. நினைத்துப்பார்க்கிறேன். நாளை நானும் பெற்றோர்களைப் பராமரிக்காத குற்றத்திற்காக சிறையிலடைக்கப்படலாம். அங்கே உட்கார்ந்து வாரமலர் பாணியில் இப்படிக் கவிதை எழுதலாம்.

"அம்மா

பத்துமாதம் என்னைக்

கருவறையில் சுமந்த

உனக்காக

நான் மூன்றுமாதம்

சிறையில்

இருக்கக் கூடாதா என்ன?"