ஒரு பெண்ணைக் கொலைசெய்தோம்

பொங்கிப்பெருகும் கருணையே
முலைகளாய்த் ததும்பிற்றுப்
பெண்ணிடம்.
முலைகளற்ற வெற்றுக்காம்புகள் திருகி
குறிதுழாவி அலைகிறது
ஆண் என்னும் திமிர்மிருகம்.

- சில்வியாகுண்டலகேசி ( பெண், பெண் மற்றும் பெண் மட்டுமே தொகுப்பிலிருந்து...)

சமம் என்கிற வார்த்தையை வெறுக்கிறேன் நான். ஆணும் பெண்ணும் சமம் என்பது முட்டாள்தனமான உளறலின்றி வேறில்லை. ஆண் எப்போதும் பெண்ணிற்குச் சமமாக முடியாது. நான் ஆணாயிருக்கிறேன். அதனால் அவமானப்படுகிறேன். எப்போதும் எந்தக் கணமும் ஒரு பெண்ணின் கையால் கொலைசெய்யப்பட விரும்புகிறேன், அன்பும் கருணையுமுள்ள பெண்ணின் கைகளால்..

- சுகுணாதிவாகர் (20.11.1978க்குப் பிறகு... (அச்சில் ஏற்றப்படாத பிரதியிலிருந்து...)

மறக்கமுடியாதவர்கள் என்னும் பட்டியலில் பெண்களே எப்போதும் நிரம்பிக்கொள்கிறார்கள். நினைவில் வைத்துக்கொள்ளுமளவிற்கு ஆண்கள் முக்கியமானவர்கள் அல்ல. அன்பும் தோழமையும் கொண்ட ஒருசில ஆண்களைத் தவிர வேறு ஆண்கள் நினைவிற்கு வந்துபோவதெல்லாம் அறிவின் திமிர், வன்மம், குரோதம், இரக்கமற்ற துரோகம் இவற்றிற்காகத்தான். - அப்படியாக வாழ்க்கையில் மறக்கமுடியாத பெயர்களிலொன்று கார்த்திகா.

கார்த்திகா ஒவ்வொரு புத்தாண்டையும் கலைத்துப்போடுகிறாள். புத்தாண்டுக்கொண்டாட்டங்களுக்கிடையே கார்த்திகாவின் நினைவு தவிர்க்கவியாமல் உறுத்துகிறது விரலிடுக்கில் சிக்கிக்கொண்ட மணல்துகளைப் போல...

முதல்முதலாக ஒரு நண்பனை வழியனுப்புவதற்காக ரயில்வேஸ்டேசன் சென்றபோதுதான் கார்த்திகாவைச் சந்தித்திருக்கிறான் ஜெகன். நாங்கள் ஓராண்டுகாலம் நடத்திய பத்திரிகையில் என்னோடு இணைந்து ஆசிரியர்குழுவில் பணியாற்றியவன். அவ்வப்போது கவிதைகள் எழுதி, ஓஷோ மீது பிரியம் கொண்டு குழந்தைத்தனமும் மாறாத நேசமும் கொண்டு வாழ்பவன். ஜெகன் சந்தித்தபோது கார்த்திகா தற்கொலை செய்துகொள்வது, வீட்டைவிட்டு ஓடிவிடுவது ஆகிய இருவழிகளில் ஒன்றைத் தேர்ந்தெடுப்பதாயிருந்தாள்.

கார்த்திகா ஒரு தலித்பெண். குறிப்பாக பள்ளர் சமூகத்தைச் சேர்ந்த பெண். அவளது தந்தை அரசு மருத்துவமனை ஊழியர். அரசு ஊழியர் காலனியில் அவளது வீடு அமைந்திருந்தது. பதினொன்றாவதோ, பன்னிரண்டாவதோ படித்துக்கொண்டிருந்தாள் கார்த்திகா. எல்லோருக்கும் வருவதைப் போலவே அவளுக்கும் காதல் வந்தது. ஒருநாள் காதலனுடன் வீட்டைவிட்டு ஓடிப்போனாள்.

காதலனுக்கோ காதலைவிடவும் கார்த்திகா மீதுதான் நாட்டமிருந்தது. ஆனால் கார்த்திகாவிற்கு அது இல்லை. காதல் என்பது பாலியல் உறவிற்கு அப்பாற்பட்டது என்பது அவள் நம்பிக்கையாக இருந்திருக்கலாம். மீண்டும் வீடுதிரும்பினாள் தனியாக.

ஆனால் வீடு அவளை ஏற்றுக்கொள்ளத் தயாராக இல்லை. அவளை ஒரு வேண்டத்தகாதவளாகவே நடத்திவந்தது. காலனியில் வசிக்கும் பையன்களோ கார்த்திகாவை 'எதற்கும் தயாரானவளாகப்' பார்த்தனர். தண்ணீர் எடுக்கக் குழாய்க்குச் செல்லும்போதெல்லாம் அவளைக் கிண்டல் செய்தனர். கிட்டத்தட்ட 'வர்றியா' என்று அழைத்தனர்.

இந்த நிலையில்தான் அவள் எங்களிடம் வந்து சேர்ந்தாள். நாங்கள் அவளை ஒரு பெரியாரியக்கத் தோழர் ஒருவரின் வீட்டில் தங்கவைத்திருந்தோம். ஆனால் அதற்குள் தோழர் அவள் வீட்டிற்குத் தகவல் அனுப்பியிருந்தார். வீட்டார் வந்தபோது அதிர்ச்சியடைந்த கார்த்திகாவின் கண்களில் ஒரு விபரிக்கமுடியாத ஏமாற்றமும் குற்றம் சாட்டுகிற கோபமும் நிறைந்திருந்தது.

வீடு அவள், குடும்பக் கௌரவத்தைக் கெடுத்துவிட்டதாகப் புலம்பியது. பிறகு கார்த்திகாவை மறந்துபோனோம். ஆனால் இரண்டு வாரங்களில் அவள் மீண்டும் எங்களிடமே வந்து சேர்ந்தாள். இப்போது நாங்கள் உதவிநாடியது முன்னாள் மார்க்சியலெனினிய அனுதாபியும் இந்நாள் கலகக்காரமுமான நண்பர் ஒருவரை .

நல்லபோதையிலிருந்தபோதும் அவர் கார்த்திகாவின் தந்தைக்குப் போன் செய்யத் தவறவில்லை. ஒரு தீயணைப்புநிலையத்தின் அருகில் கார்த்திகாவை அவளது தந்தையிடம் 'ஒப்படைத்து' பொறுப்பாற்றினோம்.

டிசம்பர்31 காலை கார்த்திகா தீக்குளித்து மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டதாக ஒரு நண்பரின் மூலம் தகவல் வந்தது. இரவு கார்த்திகாவை நானும் ஜெகனும் போய்ப்பார்த்தோம். கார்த்திகா இல்லை, எரிந்து கருகிப்போயிருந்த ஒரு பிண்டமே இருந்தது. பாலிதீன் துண்டுகளில் கட்டப்பட்ட மீன்துண்டங்களாய்ப் போல வெள்ளையாய் அலைந்துகொண்டிருந்தன அவளதுகண்கள்.

'தனியாகப் பேசவேண்டும்' என்று விருப்பம் தெரிவித்த கார்த்திகா, என்னைப் பார்த்துக் கேட்டாள், 'நீங்கள் எங்கள் வீட்டிற்குப் போன் செய்து கார்த்திகாவுடன் பேசவேண்டுமென்றீர்களா?'. நான் பேசவில்லை. ஆனால் எங்களது குழுவிலிருந்து எனது பெயர் கொண்ட இன்னொருநண்பன் பேசியிருக்கலாம். அந்த அழைப்பினால் வீடு மீண்டும் குழப்பத்தையும் கலகத்தையும் சந்தித்தது. கார்த்திகாவிற்கு மரணத்தைத் தேர்ந்தெடுப்பதைத் தவிர வேறுவழியில்லை. சரியாக ஜனவரி 1 - கார்த்திகா செத்துப்போனாள்.

நாங்கள் கம்யூனிசம் பேசினோம், பெரியாரியம் பேசினோம், பின்நவீனத்துவம் பேசினோம், இலக்கியம் பேசினோம். எல்லாம் பேசி ஒருபெண்ணைக் கொலைசெய்த திருப்தியோடு வெளியேறினோம்.

--------------------------- குடும்பவெளிகளிலிருந்து வெளியேறும் பெண்களுக்கான தனிவெளியை இந்தியப்பொதுவெளி உருவாக்கவில்லை, உருவாக்கப்போவதுமில்லை.. வீட்டைவிட்டு ஓடிப்போவது, தற்கொலைசெய்துகொள்வது என்னும் வாழ்வின் எந்தச் சந்தர்ப்பத்திலாவது எல்லோருக்கும் தோன்றும் உந்துதல்களில் பெரும்பாலும் இரண்டாவது வழி மட்டுமே பெண்களுக்குத் திறந்திருக்கிறது. ஒருவேளை வீட்டைவிட்டு ஓடிப்போனால்கூட அவள் யாராவது ஒரு ஆணுடன்தான் ஓடிப்போகவேண்டும். உலகமெங்கும் நிகழும் சாதி/மத/இனக் கலவரங்களில் பாலியல்பலாத்காரங்கள் நிகழ்வது ஒரு செய்தியே அல்ல. அது வெறுமனே பாலியல் விழைவு மட்டுமல்ல. மாற்று இன/மத/சாதிப் பெண்ணுடல் என்பது ஆணின் அதிகார வெற்றியை நிலைநாட்டிக்கொள்வதற்கான நிலம்தான். தனது வெற்றிக்கொடியை இறுக நாட்டிவிட்டுத் தனது குழுப்பெருமையைக் காப்பாற்றிய திருப்திகொள்கிறது ஆண்மனம். பெண்ணுடலோ யோனிகிழிந்து சிதைந்துகிடக்கிறது. உலகின் சாதிய, மதவாத, இனவாத, தேசியச் சொல்லாடல்களின் பின்னெல்லாம் ஆணாதிக்க மற்றும் ஆண்மய்ய நோக்கங்களே நிறைந்திருப்பதைப் புரிந்துகொள்வது கடினமானதா, என்ன?

------------------ எங்களுக்கு அதேமாதிரியான வேறொரு வாய்ப்பும் அமைந்தது. வேறுபெண். வேறு ஊர். வேறு சூழல். வேறு நண்பர்கள். ஆனால் துரதிர்ஷ்டவசமாக அந்தப் பெண்ணை எங்களால் கொலைசெய்யமுடியவில்லை.