ஞாநியின் வக்கிரம்

எழுத்தாளர் ஞாநி விகடன் இதழில் தமிழகமுதல்வர் கலைஞர் மு.கருணாநிதியின் உடல்நிலை குறித்து எழுதிய கட்டுரையைப் படிக்க நேர்ந்தது. கருணாநிதி முதுமையின் இயலாமையாலும் தள்ளாமையாலும் அவதிப்படுகிறார் என்றும் அவர் முதல்வர் பொறுப்பை விட்டு விலகவேண்டுமென்னும் ரீதியிலும் எழுதியிருக்கிறார்.

நான்குபக்கங்களுக்கு நீளும் அக்கட்டுரை மேலோட்டமாக கரிசனமும் அக்கறையும் கொண்டதாகத் தோன்றினாலும் அதன் அடியாழத்தில் தன் வக்கிரத்தைக் காட்டிப் பல்லிளிக்கிறது. கருணாநிதியின் முதுமை குறித்து முழுநீளத்திற்கு விவரித்திருக்கிறார். கருணாநிதி 'ஒண்ணுக்குக்கு போக முடியாமல் வேட்டியை ஈரமாக்கிக்கொண்டார்' என்று ஞானி எழுதுகிறார். இது 'சமீபத்தில் கேட்ட வீடீயோகாட்சியில் பதிவான உரையாடல்' என்கிறார். அது என்ன வீடியோகாட்சி என்பதைக் குறிப்பிடவில்லை. எந்த ஆதாரமும் காட்டாமல் போகிற போக்கில் மனவிகாரத்தைக் கொட்டிவிட்டுப்போவதுதான் ஒரு எழுத்தாளருக்கு அழகா?

கருணாநிதியின் உடல்நிலை குறித்துக் கவலைப்படவேண்டியவர்கள் கருணாநிதியும் அவர் குடும்பத்தாரும் அவர் கட்சிக்காரர்களும்தானே தவிர ஞானியோ நாமோ அல்ல. இப்படித்தான் சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு எழுத்தாளர் ரவிக்குமார் 'கருணாநிதிக்குப் பிறகு திமுகவின் தலைமைப் பொறுப்பிற்கு யார் வரவேண்டும்' என்று எழுதியிருந்தார்.

இந்த அக்கறையெல்லாம் அறிவுஜீவிகளுக்கு எதற்கு? வயதானாலேயே ஒருவர் பொதுவாழ்க்கையில் ஈடுபடமுடியாதென்றால் காந்தி என்ன செய்தார்? பெரியார் மூத்திரப்பையைச் சுமந்துகொண்டு நாலுபேர் தூக்கிவந்து மேடையில் அமர்த்தித்தான் பேசினார். பெரியாரின் செயல்பாடுகளையும் கருணாநிதியின் செயல்பாடுகளையும் ஒப்பிடமுடியாதென்றாலும் வயதுமுதுமையைக் காரணம் காட்டியே ஒருவரது பொதுவாழ்க்கையை நிராகரித்துவிட முடியாது என்பதற்காகவே இதைச் சொல்ல வேண்டியிருக்கிறது.

ஞாநி ஒரு பார்ப்பனர் என்பதாலேயே அவரது கருத்துக்களைப் புறந்தள்ளவேண்டுமென்பதில் எனக்கு உடன்பாடு கிடையாது. ஜெயேந்திரன் விவகாரத்திலும் குஷ்பு பிரச்சினையிலும் அவரது நிலைப்பாடுகள் நேர்மையானவையாகவும் உறுதிமிக்கவையாகவுமிருந்தன. ஆனால் அவர் சமீபகாலமாக ஜெயலலிதாவை விடவும் கருணாநிதியை மட்டுமே அதிகம் விமர்சிக்கிறார் என்பதையும் கவனத்தில் கொள்ளவேண்டியிருக்கிறது.

கருணாநிதிக்குச் சொன்ன அறிவுரையை ஞாநி ஏன் அடேல்பிகாரி வாஜ்பேயிக்கும் சங்கர்தயாள்சர்மாவிற்கும் சொல்லவில்லை என்று கேள்வியெழுப்புவது தவிர்க்கவியலாதது.